در ستایش غم

من سالهاست عروسی نرفته ام یا حتی اگه رفته باشم که یادم نمیاد برام عزا بوده

من کتاب رو با هدایت و کافکا شروع کردم

موسقی همه چی گوش میدادم

فرهاد.. فریدون فروغی.. یه آهنگ از افسر شهیدی.. جون بائز و... 

حتی یادمه و تو همون معدود عروسی که در دهه شصت رفته بودمم و آهنگ شاه دو ماد اسمعیل ستار زاده به گوشم خورده بود فک میکردم این تراژیک ترین آهنگ برای عروسیه و هیچ کس فریاد اون زخمه های دو تار نمی شنوه

چی می گفتم

هوم

غم

با من زاده شده.. 

و حیدو 

حیدو هدایتی

شادی ها یه جور تظاهرن.. مثل غم نیستن... زود گذرن..  اصیل نیستن.. ترسناکن.. 

غم ته صدای فروغ اصیله... خانه ای که سیاه است اصیله... 

شب اصیله

خواب اصیله

بیداری دروغه

روز دروغه

غم تو چشمای آدماست. اگه نبینیشون یعنی اون آدم قلابیه 

غروب دریا اصیله

غروب دریا اصیله

و ذهن مشوش من هیچ تمرکزی ندارد